Σας παραθέτω αυτό το όμορφο ποίημα αφιερωμένο στους αγαπημένους μας πατεράδες...
Σήμερα, που γιορτάζουνε οι πατεράδες,
η σκέψη μου έρχεται να σε βρει.
Και αναπολεί τις ευτυχισμένες μέρες,
όταν με φρόντιζες σαν ήμουνα παιδί.
Αφού πρώτα μου χάρισες την ίδια τη ζωή,
τ' αβέβαιά μου βήματα στήριξες στην αρχή.
Ήσουνα ο πρώτος δάσκαλός μου.
Εσύ μου πρωτοδίδαξες Θεό και προσευχή.
Κοντά σου πάντα ένιωθα παιδούλα
κι ήταν μπροστά μου ολόκληρη η ζωή.
Μα όταν έφυγες μακριά και σ' έχασα,
άδειος μου φάνηκε ο κόσμος και μικρός.
Κι αν σήμερα δακρύζω,
που δεν μπορώ στον τάφο σου να 'ρθω,
στη μνήμη σου την άγια γονατίζω.
Για όσα μου 'δωσες, πατέρα, ευχαριστώ.
Πόπη Κολλημένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εσείς τι λέτε;